خواجه شمس الدين محمّد بن محمّد حافظ شيرازى (حدود ۷۲۷- ۷۹۲ ق)، مشهور به «لسان الغيب»، از مشهورترين شعراى تاريخ ايران و شاعر بزرگ سده هشتم ايران و يكى از سخنوران نامى جهان است. بيشتر شعرهاى او غزل هستند.
او در مورد امام مهدی چنین سروده است:
بيا كه رايت منصور پادشاه رسيد نويد فتح و بشارت ، به مهر و ماه رسيد
جمال بخت ز روى ظفر ، نقاب انداخت كمال عدل به فرياد دادخواه رسيد
سپهر ، دور خوش اكنون كند كه ماه آمد جهان به كام دل اكنون رسد ، كه شاه رسيد
ز قاطعان طريق ، اين زمان شوند ايمن قوافل دل و دانش ، كه مرد راه رسيد
عزيز مصر به رغم برادران غيور ز قعر چاه برآمد ، به اوج ماه رسيد
كجاست صوفى دجّال چشم ملحدشكل؟[۱]بگو بسوز كه مهدىِّ دين پناه رسيد
ز شوق روى تو - شاها! - به اين اسير فراق همان رسيد كز آتش به برگ كاه رسيد
مرو بخواب! كه حافظ به بارگاه قبول ز ورد نيم شب و درس صبحگاه رسيد[۲].[۳]
نیز گوید:
يا رب آن آهوى مشكين به ختن، باز رسان وان سهى سرو خرامان به چمن، باز رسان
دل آزرده ما را به نسيمى بنواز يعنى آن جان ز تن رفته به تن، باز رسان
ماه و خورشيد به منزل چو به امر تو رسند يار مه روىِ مرا نيز به من باز رسان
ديده ها در طلب لعل يمانى، خون شد يا رب آن كوكب رخشان به يمن، باز رسان
برو اى طاير ميمون همايون آثار پيش عَنقا سخن زاغ و زغن، باز رسان
سخنْ اين است كه ما بى تو نخواهيم حيات بشنو اى پيك خبرگير و سخن باز رسان
آن كه بودى وطنش ديده «حافظ» يارب به مرادش زغريبى به وطن باز رسان.[۴]
[۱]بر اساس روايات مربوط به آخر الزمان ، دجّال يك چشم، داراى چشم دنيابين است و چشم آخرت بين ندارد .
[۲]ديوان خواجه حافظ شيرازى .
[۳]برخى معتقدند كه حافظ ، اين غزل را در ستايش شاه منصور سروده است ؛ ولى صاحبدلان دل آگاه، به خاطر راز و رمزهايى كه در آن يافته اند، بر اين باورند كه مى توان عطر مهدوى را از آن استشمام كرد .
[۴]خوشه هاى طلائى: ص ۱۷۶ .
