هجرت كردند. هنگامى كه شوهرش (عبيداللّه جحش) نصرانى شد, به مدينه آمد و قبل از فتح مكّه (مانند برخى ديگر از زنان بى سرپرست) به ازدواج پيامبر(ص) درآمد. پيداست كه اين نقل, از جهت تاريخى نمى تواند درست باشد. ابن هشام مى گويد: قبل از فتح مكّه, موقعى كه بين بنى بكر و خزاعه اختلاف پيدا شد, ابوسفيان به مدينه آمد و به خانه امّ حبيبه (دخترش) كه همسر رسول خدا بود, وارد شد. امّ حبيبه گفت: «روى اين فرش, يا پوست منشين; چون اين, مال پيغمبر است». تاريخ قطعى, نمونه هايى از اين دست, زياد دارد. اگر ما ببينيم كه نقل با تاريخِ قطعى مخالف است, مسلّماً آن را كنار مى گذاريم.
به عنوان آخرين مثال, از نقل مخالف اجماع نيز موردى را ذكر مى كنيم. روزى كه همه روزه بودند, شخصى مى گويد كه ابو طلحه گفت:
ناولونى من هذا البَرْد أوالبَرَد, فجعل يأكل وهو صائم وذلك فى رمضان, فقلت: أتاكل وأنت صائم, فقال: انّما هو برد نزل من السماء نطهّر به بطوننا فانّه ليس بطعام ولا بشراب فأتيت رسول اللّه فأخبرته بذلك, فقال: خذها من عمّك. ^۱
بنابراين, اگر روزه دارى به اندازه يك كيلو تگرگ بخورد و شكم او مملو از آب شود, روزه اش شكسته نيست! هرچند طحاوى در مشكل الآثار, سعى مى كند تا مجوّزى براى اين كار درست كند; ولى با اجماع مسلمين, منافات دارد. پس مورد قبول نيست.
ما معتقديم كه اگر اهل سنّت, در كنار زحماتى كه كشيده اند و امثال صحيحين را جمع آورى نموده, رجال را تنظيم نموده و موضوعات را مشخّص كرده اند, به نقد محتوايى احاديث هم بپردازند, زحمات آنها به ثمر مى نشيند.
همچنين از محقّقان عالى مقام اسلامى مى خواهيم كه روايات ما را از اين مسائل مشكل زا نجات بدهند. ما در اين كتاب, راهى گشوده ايم كه احتياج به رهرو دارد. ان شاء اللّه دوستان, آن را به اتمام برسانند.