تاريخية» و من هم اين را باور كرده بودم; ولى بعد از خواندن اين كتاب, فهميدم كه چقدر معلّمان ما جنايتكار بودند و يك حقيقت واضح را به عنوان اسطوره براى ما معرّفى كرده اند.
آيا جمع بين روايت و درايت, آن گونه كه شما در اين كتاب در خصوص كتب اهل سنّت نموده ايد, در مورد كتب حديثى شيعه نيز عملى است؟
همان گونه كه مرحوم شيخ الشريعه اصفهانى, صاحب كتاب القول الصراح فى نقد الصحاح ـ كه يكى از خدماتش نقد احاديث شيعه است ـ آرزو مى كرد, مسلّماً اين كار را بايد انجام بدهيم. كتب شيعه از اشكالاتى كه بر احاديث عامّه وارد است, منزّه نيست. بايد مجموعه اى از حديث شناسان تشكيل شود و با توجّه به ضوابطى كه در حديث است, اين كار ر ا انجام بدهند. البته دو تن از علماى ما يعنى مرحوم شوشترى و مرحوم سيد هاشم معروف الحسنى اين كار را كرده اند و شايسته است در «دارالحديث», اين كار را انجام بدهند.