شافعى

محمّد بن ادريس بن عبّاس بن عثمان بن شافع، پيشواى شافعيان است. در غزّه، به سال۱۵۰ ق، زاده شد و به سال ۲۰۴ ق، در گذشت.

شعر او در رثای سید الشهدا(ع):

مقتل الحسين(ع) للخوارزمي عن أبي النجم بدر بن إبراهيم الدينوري : لِلشافِعِى مُحَمَّدِ بنِ إدريسَ :

تَأَوَّبَ هَمّي وَالفُؤادُ كَئيبُ                 وأَرَّقَ نَومي فَالرُّقادُ غَريبُ

ومِمّا نَفى نَومي وشَيَّبَ لِمَّتي             تَصاريفُ أيّامٍ لَهُنَّ خُطوبُ

فَمَن مُبلِغٌ عَنِّي الحُسَينَ رِسالَةً                        وإِن كَرِهَتها أنفُسٌ وقُلوبُ

قَتيلاً بِلا جُرمٍ كَأَنَّ قَميصَهُ                 صَبيغٌ بِماءِ الاُرجُوانِ خَضيبُ

فَللِسَّيفِ إعوالٌ ولِلرُّمحِ رَنَّةٌ               ولِلخَيلِ مِن بَعدِ الصَّهيلِ نَحيبُ

تَزَلزَلَتِ الدُّنيا لِالِ مُحمَّدٍ                   وكادَت لَهُم صُمُّ الجِبالِ تَذوبُ

وغارَت نُجومٌ وَاقشَعَرَّت كَواكِبٌ                     وهُتِّكَ أستارٌ وشُقَّ جُيوبُ

يُصَلَّى عَلَى المَهدِيِّ مِن آلِ هاشِمٍ                    وتُغزى بَنوهُ إنَّ ذا لَعَجيبُ

لَئِن كانَ ذَنبي حُبُّ آلِ مُحَمَّدٍ                        فَذلِكَ ذَنبٌ لَستُ عَنهُ أتوبُ

هُمُ شُفَعائي يَومَ حَشري ومَوقِفي                     إذا كَثَرَتني يَومَ ذاكَ ذُنوبُ[۱]

مقتل الحسين(ع) ، خوارزمىـ به نقل از ابو النجم بدر بن ابراهيم دينَوَرى ـ: محمّد بن ادريس شافعى ، چنين سروده است:

اندوهم تازه مى شود و قلبم غمين مى گردد                  و خوابم سبك مى شود كه خفتن ، با چشمانم بيگانه است.

از آنچه خوابم را بياشفت و پيرم كرد              دگرگونى هاى روزگار است كه هدفى در پى دارند.

كيست كه از سوى من به حسين(ع) پيامى برساند                       ـ هر چند برخى دل ها و جان ها ، آن پيام را خوش نمى دارند ـ ؛

به كُشته اى بى جرم و تقصير كه گويى پيراهن او                        به آب ارغوانى ، رنگ شده و خود نيز خَضابْ بسته است؟

شمشير را چكاچكى است و نيزه را آوازى                   و اسبان را شيهه هايى پياپى.

دنيا براى خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله به لرزه در آمد                        و كم مانده بود كه صخره هاى كوهستان هم آب شوند.

اختران ، فرو رفتند و ستارگانى چند ، موجْ لرزه به جانشان افتاد                 و پرده ها فرو افتادند و گريبان ها چاك شدند.

بر مهدى آلِ هاشم ، درود فرستاده مى شود                  و با فرزندانش جنگ مى شود، و اين ، چه شگفت است!

اگر گناه من ، مِهر ورزيدن به خاندان محمّد صلى الله عليه و آله است                       بدانيد كه هرگز از اين گناه ، توبه نخواهم كرد.

آنها در روز رستاخيز و توقّفگاهم، شفيعان من اند                       آن گاه كه گناهان فراوان در آن روز ، گريبانم را مى گيرند.