قاسم بن يوسف كاتب

ابو احمد قاسم بن يوسف بن قاسم بن صبيح كاتب، كه پس از سال ۲۱۳ ق، درگذشته، شاعرى خوش ذوق بوده و ديوان شعرى از او وجود دارد.

شعر او در رثای امام حسین(ع):

مختصر أخبار شعراء الشيعة : ولَهُ يَرثِي الإِمامَ الحُسَينَ(ع) :

سَلِّم عَلى قَبرِ الحُسَينِ وقُل               صَلّى عَلَيكَ اللّهُ مِن قَبرِ

وسَقاكَ صَوبَ الغادِياتِ ولا              زالَت عَلَيكَ رَوائِحٌ تَسري

يَابنَ النَّبِيِّ وخَيرَ اُمَّتِهِ                      بَعدَ النَّبِيِّ مَقالُ ذي خُبرِ

ماذا تَحَمَّلَ قاتِلوكَ مِنَ ال                 آصارِ وَالأَعباءِ وَالوِزرِ

ما تَنقَضي حَسَراتُ ذي وَرَعٍ              ودَمُ الحُسَينِ عَلَى الثَّرى يَجري

ودِماءُ إخوَتِهِ وشيعَتِهِ                       مُستَلحِمونَ بِشَاطِئِ النَّهرِ

خُذِلوا وقلَّ هُناكَ ناصِرُهُم                فَاستَعصَموا بِاللّهِ وَالصَّبرِ

مُستَقدِمينَ عَلى بَصائِرِهِم                 لا يَنكِصونَ لِرَوعَةِ الذُّعرِ

تَغشى مَناياهُم وُجوهَهُمُ                   قُبُلاً ولا يُؤلونَ مِن دُبرِ

يَأبَونَ أن يُعطُوا الدَّنِيَّةَ أو                   يَرضَوا مُهادَنَةً عَلى قَسرِ

فَابكِ الحُسَينَ بِمَدمَعٍ قَرِحٍ                وَابكِ الحُسَينَ بِوابِلٍ غُزرِ

حَقَّ البُكاءُ لَهُ وَحَقَّ لَهُ                      حُسنُ الثَّناءِ وطَيِّبُ النَّشرِ[۱]

مختصر أخبار شعراء الشيعة : وى (قاسم بن يوسف كاتب) در رثاى حسين(ع) ، سروده است :

بر مرقد حسين(ع) ، سلام كن و بگو كه :                     خداوند ، در درون قبر ، بر تو درود فرستد

و تو را از بارش ابرهاى پُرآب رحمت ، سيراب كند                    و همواره ، نسيم هاى روان ، بر تو جارى باد!

اى پسر پيامبر صلى الله عليه و آله و بهترينِ امّت او پس از او!                     اين ، سخن دانايان است.

قاتلان تو ، چه گناهان بزرگى را به دوش كشيدند                       و چه خطاها و معصيت هاى فراوانى كردند!

حسرت هاى پارسايان ، به خاموشى نمى گرايد              و خون حسين(ع) ، بر خاك، روان است

و خون برادران و پيروانش كه                       در ساحل رودخانه ، ريخته شد .

تنها و بى ياور ماندند و آن جا ، فريادرسى نبود.             به خدا ، پناه جُستند و به شكيبايى، روى آوردند.

آگاهانه ، اين راه را برگزيدند و پيش رفتند                   و به خاطر نگرانى و ترس ، عقب ننشستند .

مرگِ پيشِ رو ، چهره هاشان را فرا گرفته است              امّا آنان هرگز به پس نمى گريزند.

پستى را نمى پذيرند                      و راضى نيستند كه با اكراه ، سازش نمايند.

پس بر حسين(ع) گريه كن ، با چشمانى زخمى [از شدّت گريه]                 و بر حسين(ع) ، با اشكى سرازير و بسيار ، گريه كن .

گريه و زارى ، حقّ مسلّم اوست و نيز             ثناى نيكو و بوى خوش، حقّ اوست.