ديدم از خوان آن نفيسِ عرب متّصل ، نفس كربلا به كُرَب
نشود جور بر چنان شاهى مگر از چون يزيدِ گم راهى
بخت آن كس كه سر به خواب كشيد تيغ بر روى آفتاب كشيد
بهر خون حسين، خون يزيد بهْ نمى ريختند خود نسزيد[۱]
كه كشد بهر مير ، مارْبچه گر بيابند از او هزار بچه
زده بر گردن عراق ، به تيغ گر چنان كس بُوَد عراق ، دريغ!
چون سِزد خاك بصره جا او را به سر عرش ، خاكِ پا او را
من بگويم نترسم از كس ، زود كاوّلين فتنه از معاويه بود
كينِ او از عداوتِ آباست زان كه فرزند ، وارثِ باباست.[۲]
اى جسم! خاك شو كه بيابان محنت است وى چشم! آب ريز كه صحراى كربلاست
سرها بر اين بساط، مگر كعبه دل است؟ رخ ها بر آستانه، مگر قبله دعاست
اى بركنار و دوش نبى بوده منزلت! قنديل قبّه فلكى، خاك اين هواست
تو شمع خاندان رسولى، به راستى پيش تو همچو شمع بسوزد ، درون راست
بر حالت تو رقت قنديل و سوز شمع جاى شگفت نيست، نشانى ازين عزاست
قنديل، ازين دليل كه زرد است و روشن است كو را حرارت جگر، از ماتم شماست
هر سال، تازه مى شود اين درد سينه سوز سوزى كه كم نگردد و دردى كه بى دواست
كار قنوت ، از دل و دست تو راست شد اندر جهان بگوى كه : اين منزلت، كه راست؟
در آب و آتشيم چو قنديل بر سرت آبى كه فيضش از مدد آتش عناست
قنديل اگر هواى تو جويد ، بديع نيست زيرا كه گوهر تو ز درياى «لا فَتى» ست
زرينه شمع ، بر سر قبرت چو موم شد ز آن آتشى كه از جگر مؤمنان بخاست
اى تشنه فرات! يكى ديده بازكن كز آب ديده بر سر قبر تو ، دجله هاست
آتش ، عجب كه در دل گردون نيوفتاد در ساعتى كه آن جگر تشنه ، آب خواست
شمشير ، تا زبدگهرى در تو دست برد نامش هميشه هندو و سر تيز و بى وفاست
از بهر كشتن تو ، به كشتن، يزيد را لايق نبود ، كشتن او لعنت خداست![۳]
[۱]نسزيد : نمى سزيد ؛ سزاوار نبود .
[۲]مجالس المؤمنين : ج ۲ ص ۱۲۴ (به نقل از : جام جم) .
[۳]ديوان كامل اوحدى مراغه اى :ص ۳۴.
