اى قوم ! در اين عزا بگِرييد بر كشته كربلا بگِرييد
با اين دل مُرده ، خنده تا چند؟ امروز ، در اين عزا بگِرييد
فرزند رسول را بكُشتند از بهر خداى را بگِرييد
از خون جگر ، سِرشك سازيد بهر دل مصطفى بگِرييد
وز معدن دل ، به اشكِ چون دُر بر گوهر مرتضى بگِرييد
با نعمت عافيت ، به صد چشم بر اهل چنين بلا بگِرييد
دل خسته[۱]ماتم حسينيد اى خسته دلان ! هَلا بگِرييد
در ماتم او خَمُش مباشيد يا نعره زنيد ، يا بگِرييد
تا روح كه متّصل به جسم است از تن نشود جدا ، بگِرييد
در گريه ، سخن نكو نيايد من مى گويم ، شما بگِرييد
بردُنيىِ كم بقا بخنديد بر عالم پُر عَنا[۲]بگِرييد
بسيار در او نمى توان بود بر اندكىِ بقا بگِرييد
بر جور و جفاى آن جماعت يك دَم ز سرِ صفا بگِرييد
اشك از پىِ چيست ؟ تا بريزيد چشم از پىِ چيست؟ تا بگِرييد
در گريه ، به صد زبان بناليد در پرده ، به صد نوا[۳]بگِرييد
تا شسته شود كدورت از دل يك دَم ز سرِ صفا بگِرييد
نسيانِ گُنَه، صواب نَبْوَد كرديد بسى خطا ، بگِرييد
وز بهر نزول غَيث[۴]رحمت چون ابر ، گهِ دعا بگِرييد .[۵]
[۲]عَنا : رنج و زحمت ؛ اندوه .
[۳]نوا : آهنگ ، نغمه ، سرود .
[۴]غَيث : باران ؛ ابرى كه از آن ، باران ببارد .
[۵]ديوان سيف فرغانى : ص ۱۷۶ .
