خواجوى كرمانى

لب ، خشك و ديده، تَر شده ، از تشنگى ، هلاك                        و آن گه طُفيل خاك درش ، خشكى و تَرى

از كربلا ، بدو همه كَرب و بلا رسيد               آرى ! همين نتيجه دهد مُلك پرورى.[۱]

آتش بيداد آن سنگين دلان ، چون شعله زد                   ماهى اندر بحر و مَه بر غرفه بالا بسوخت

چون چراغ ديده زهرا بكُشتندش به زهر                      زُهره را دل بر چراغ ديده زهرا بسوخت

چون روان كردند خون از قُرّة العين نبى                      چشم عيسى ، خون بباريد و دل ترسا بسوخت

ديده تَردامن ، آن روزش بيفكندم ز چشم                     كان نهال باغ پيغمبر ، ز استسقا بسوخت

بس كه دريا ناله كرد از حسرت آن تشنگان                   گوهر سيراب را جان بر دل دريا بسوخت.[۲]