ارزنده اى كه آن مرحوم انجام داده است, كتاب وى با نظم و شكلى درخور, تجديد چاپ گردد.
در اين جا لازم مى دانم يادآورى كنم كه عبارت برخى از اين62 نفرى كه ياد شدند, دلالت واضحى برآنچه مقصود مؤلف كتاب برهان روشن و كتاب هاى بعد بوده, ندارد; بلكه از برخى از آنان, مانند علاّمه مجلسى و ملاّ صالح مازندرانى, قول به نقص قرآن, در جاى ديگرى نقل شده است و شايد لازم باشد با دقّت در عبارات آنان, بين اين دو قول, فرق گذاشت:
1) از زمان عثمان كه قرآن به صورت فعلى گردآورى شده, هيچ تغييرى نكرده است.
2) از روز نزول قرآن, هيچ تغيير و حتى نقصى در قرآن مجيد, پيدا نشده است.
نظرى كه ما آن را صحيح مى دانيم, قول دوم است; زيرا قول اوّل, با اين كه در فاصله نزول و گردآورى, آياتى حذف شده باشند و به اصطلاح, نقصى بر قرآن وارد شده باشد, منافات ندارد و اين جانب حدس مى زنم چند نفر از 62 نفرى كه ياد شدند, به قول اوّلْ تصريح كرده اند, نه قول دوم ـ كه مقصود ماست ـ و نيز قول به تواتر قرآن مجيد كه در برخى از اين كتاب ها و رساله ها ياد شده, معلوم نيست كه با قول به نقص قرآن مجيد, منافات داشته باشد. لذا مى بينيم برخى هم قائل به تواتر قرآن مجيد شده اند و هم احتمال نقص قرآن مجيد را به طور جزمْ رد نكرده اند.
56. [سيد رضى, مؤلف نهج البلاغه (م406ق)].
57. [ابن شهرآشوب, مؤلف كتاب المناقب (م588ق) در كتاب متشابه القرآن و مختلفه].
58. [ابن ادريس حلّى, صاحب كتاب السرائر (م598ق)].
59. [سيد مهدى, صاحب منهاج الشريعة فى الرّد على ابن تيمية].
60. [شيخ محمد على اردوبادى غروى, صاحب كتاب بحوث فى علم القرآن].
61. [شيخ محمد رضا مظفّر, صاحب كتاب عقائد الامامية]. ^۱