نصرت بن محمّد علوى رازى، از سرايندگان قرن هشتم هجرى است كه در سال ۷۲۹ق زنده بوده است.
شعر او در مدح امام مهدی(ع):
به عصمت حسن عسكرى و حرمت او به نور معجز مهدى، امام صدر قضا
كه در زمان خروجش عيان شود اسلام چنان كه ملّت و دين، آن زمان شود يكتا
بيا بيا و محبّان خويش را درياب درآ درآ و به دشمن نما يد بيضا
ز وادِ غيب برون آى و دشمنانبشكن به بيّنات و به برهان و معجزات و عصا
فهب لنا فرجاً مخرجاً معجّلةٌ بأحمدٍ و علىّ الوصىّ و الأبنا.[۱]
نيز از اوست:
امام آخرين مهدى، قوام هر دو كَون آن كو مطيع او قَدَر گردد، مطاع او قضا باشد
گواه طُهر او عيسى ز چرخ چارمين آمد چو ظاهر در زمين گردد، اشارت بر سما باشد
جهان همچون جنان گردد، ز فرّ مقدم عدلش تذرو و باز و گرگ و ميش با هم در چرا باشد.[۲]
[۱]تشيّع وولاى اهل بيت در ادب فارسى قديم: ص ۵۴ .
[۲]تشيّع و ولاى اهل بيت در ادب فارسى قديم: ص ۱۰۳.
