محمّد اهلى شيرازى، از شاعران قرن دهم و از معاصران شاه اسماعيل صفوى است. او در سال ۸۵۸ ق، به دنيا آمد. اشعارش شامل قصايد و غزليات است و در منقبت پيامبر اكرم، شعر بسيار سروده است. از آثار وى است: سحر حلال، شمع و پروانه و مجموعه رباعياتى به نام ساقى نامه. وى در سال ۹۴۲ ق، درگذشت.
شعر او در مدح حضرت مهدی(ع):
اى جان همه جانها! روح القُدُسى گويا! پنهان ز نظر امّا ، در ديده جان پيدا
در مكّه و در يثرب ، شاهنشه ذو موكب در مشرق و در مغرب ، خورشيد جهانآرا
عيساى فلكْرتبت ، موساى ملكْ همّت دانا به همه حكمت ، در علم نظر بينا
هم مهدى و هم حارث ، بى ثانى و بى ثالث در علم نبى وارث ، عالم به همه اشيا
اى در همه جا معروف ، از خُق و كرم موصوف مهدى صفتى موقوف، از غيب برون فرما.[۱]
و نيز از اوست :
نهان از ديدهها ، خود كرده تا كى؟ چو نور ديدهها ، در پرده تا كى؟
مكن در پرده همچون شمع مسكن برون آ تا شود آفاق روشن
تو شمع بزمگاه لامكانى در اين فانوس سبز آخر چه مانى؟
چو شمع از نور خود ، آتش برانگيز بسوز اين تيره فانوس و ، فرو ريز
چو داد اوّلْ زمان ، نور تو پرتو تو خود هم مهدى آخرْ زمان شو
سوار عرصه دين ، همگنان كن چو شمعش ، ذوالفقار آتشفشان كن
عدم كن ظلمت كفر از ره دين به برق تيغ خونريزِ شه دين.[۲]
[۱]سيماى مهدى موعود در آئينه نشر فارسى: ص ۹۷، به نقل از: كليّات اشعار مولانا اهلى شيرازى : ص ۴۲۰ و ۴۲۱ .
[۲]سيماى مهدى موعود در آئينه نشر فارسى: ص ۱۰۰، به نقل ازكليّات اشعار مولانا اهلى شيرازى : ص ۵۷۳ .
