هر گُل كه بر دميد ز هامون كربلا دارد نشان تازه مدفون كربلا
پروانه نجات شهيدانِ محشر است مهر طلا ببين شده گلگون كربلا
در جستجوى گوهر يك دانه نجف كردم روان دو رود ، به جيحون كربلا
نيل است هر عشور به بيت الحَزَن روان از ديده هاى مردم محزون كربلا
در هر قبيله ، از قِبَل خوان اهل بيت ماتم رسيده اى شده مجنون كربلا
بس فتنه ها كه بر سرِ مروانيان رسيد وقت طلوع اختر گردون كربلا
بردند داغ فتنه آخِرْزمان به خاك مرغان زخم خورده مفتون كربلا
گرگان پير ، دامن پيراهن حسين ناحق زدند در عَرَق خون كربلا
خونابه روان جگرگوشه رسول در هر ديار ، سرزده ، بيرون كربلا
اين خون ، نه اندكى است كه پنهان كند كسى شايد كز اين مُكابره ، توفان كند كسى .[۱]
[۱]ديوان بابا فغانى شيرازى : ص ۵۸ .
