اى نقدِ جان ، نثار شهيدان كربلا چون خاك ره گذار شهيدان كربلا
طورى كه قدر و منزلتش از فلك گذشت سنگى است از مزار شهيدان كربلا
آب خَضِر به پرده ظلمت ، نهفته چيست؟ گر نيست شرمسارِ شهيدان كربلا
در چشم آفتاب كند خاك، اگر رود بر آسمان ، غبار شهيدان كربلا
گر خِضْر ، از حياتْ پشيمان شود ، رواست كو نيست در شمارِ شهيدان كربلا
گلگشت عاشقان ، همه در خون خود بُود اين است لاله زارِ شهيدان كربلا
تا دست لطف حق ، چه نَهَد مرهم نهان بر زخم آشكارِ شهيدان كربلا
اِستاده است ساقى كوثر ، مىِ طهور بر كف ، در انتظار شهيدان كربلا .
ماه محرّم است و شد ، دجله روان ز چشم ما بهر حسين تشنه لب ، شاه شهيد كربلا
با شهداى كربلا ، لاف وفا هر آن كه زد گر نه شهيدِ گريه شد ، مدّعى است و بى وفا
بس كه ز آتش جگر ، گريه گرم مى كنم مردمك دو ديده ام ، سوخته شد در اين عزا.[۱]
[۱]سيرى در مرثيه عاشورايى : ص ۱۹۵ ـ ۱۹۶ .
