على بن أبى عبداللَّه خوافى (حواقى)، شاعرى فاضل و از اصحاب امام رضا عليه السلام است . نام وى به صورتهاى على بن عبداللَّه و على بن احمد حواقى آمده است.
شعر او در مورد حضرت مهدی(ع):
أمسَتْ نُجومُ سَماءِ الدِّينِ آفِلَةً وظَلَّ أُسدُ الثرى قَد ضَمَّها الخِيسُ
غابَت ثَمانيَةٌ مِنكُم وأربَعَةٌ يُرجى مَطالِعُها ما حنّتِ العِيسُ
حَتّى مَتى يَظهَرُ الحَقُّ المُنيرُ بِكُم فَالحَقُّ في غَيرِكُم داجٍ ومَطموسُ
ستارگان آسمان دين ، افول كردند و شيران زمين در بيشهها ، ماندگار شدند.
هشت تن از شما رفتهاند ، و چهارتن ديگر اميد طلوعشان هست تا زمانى كه شتر بانگ بر مىآورد.
تا زمانى كه حق روشنگر به وسيله شما آشكار شود و حق در غير شما ، ظلمانى و محو شدنى است .[۱]
[۱]مقتضب الأثر: ص ۴۸ ، اعيان الشيعه : ج ۲ ص ۳۲ ، بحار الأنوار : ج ۴۹ ص ۳۱۸ و ج ۹۹ ص ۵۲ ح ۱۱ .
