لطف اللَّه نيشابورى ملقب به مولانا (م ۸۱۶ق) از شاعران ايرانى در قرن هشتم و آغاز قرن نهم هجرى بودهاست. او از نام خويش براى تخلّص شعرىاش سود مىجسته و «لطف» تخلص مىكردهاست. لطف اللَّه هم عصر با شاهرخ تيمورى بودهاست. او از سرايندگان نامور شيعى در روزگار خود بوده و اشعار او در منقبت ائمّه، بويژه امام على عليه السلام مشهور است .
شعر او در وصف حضرت مهدی(ع):
آخر مَهِ خورشيدْ ضو، فرمان ده فرمان شنو اسلاميان را پيشرو آخر زمان را پيشوا
آن مهدى صاحب زمان، آن قائم صاحب مكان آن خسرو صاحب قرآن، آن منعم صاحب عطا
اى حجّت دين هدى حكم تو را جان ها فدا در ده ظهورت را ندا بيرون خرام از متّكا
برگير رسم بد زره، بر تخت دين زن تكيه گه چون صبح صادق كش سپه، بربام گردون زن لوا
غلغل به عالم درفكن، گردن كشان را سرفكن بيخ مخالف برفكن، درد موافق كن دوا
سرهاى سرداران نگر، خاك رهت را پى سپر در حال خلقان كن نظر، در كار ايشان ده نوا.[۱]
[۱]تشيّع وولاى اهل بيت در ادب فارسى قديم: ص ۶۵ .
