طالب آملى

محمد طالب آملى (زاده ۹۹۴ در آمل و متوفاى ۱۰۳۶ ق در لاهور) متخلّص به ملا طالب، معروف به طالبا و ملك الشعرا، از شاعران سده يازدهم هجرى قمرى است. او در رياضيات، نجوم، حكمت و عرفان، دستى قوى داشته و يكى از تواناترين شاعران سبك هندى است.

شعر او در مدح امام مهدی(ع):

از شرم اين سياه دلان مى برم پناه                   بر درگه امام زمان ، نقد عسكرى

مولاى دين محمّدِ مهدى ، كه شرع او               دارد رواج قاعده دين جعفرى

فتواى او ، كه نسخه عيساى ملّت است              جان ها دميده در تن شرع پيمبرى

بازم به مدح او زده سر ، مَطلعى ز صبح                        كان نظم مى كند به گهرها برابرى

اى شرع تو ، مروّج دين پيمبرى                      زيب از تو يافته روش شرعْ گسترى

دعواى غبن عمر كنند اهل روزگار                   بر روزگار ، چون تو نشينى به داورى

گر خلق با نسيم ولاى تو دم زنند                    آفاق را كنند يكى گوى عنبرى

يك دل كم است مهر تو را ، زان كه مهر تو                    دارد هزار ذرّه چون اين مهر خاورى

شد دهر را سپيده نشان، چشم انتظار               تا صبح وار از افقى سر برآورى

تا چند شام كفر كند عرض تيرگى؟                  وز بيم ، صبح دين نكند پيرهنْ درى؟

وقت است كز نشيمن اقبال مستدام                  چون خور برون خرامى با تيغ حيدرى

وان گه به سعى بازوى اسلام بركشى                زين روبهان كفر ، لباس غضنفرى

بشكن شكسته زورقشان را به موج قهر             و آن گاه ، دِهْ به دجله خونْ شان شناورى

جمعى كز آن ميانه به اسلام مايلند                   فرمايشان به جادّه شرع ، رهبرى.[۱]