السلام ، اى ساكن محنت سراى كربلا! السلام ، اى مستمند و مبتلاى كربلا!
السلام ، اى هر بلاى كربلا را كرده صبر! السلام ، اى مبتلاى هر بلاى كربلا!
السلام ، اى بر تو خار كربلا ، تيغ جفا! السلام ، اى كشته تيغ جفاى كربلا!
السلام ، اى متّصل با آب چشم و آه دل! السلام ، اى خسته آب و هواى كربلا!
السلام ، اى غنچه نشكفته گلزار غم مانده از غم ، تنگ دل در تنگناى كربلا!
السلام،اى كرده جا در كربلا، وز فيض خود در دل اهل محبّت كرده جاى كربلا!
السلام، اى رَشك بُرده زنده هاى هر ديار در جوار مرقدت بر مُرده هاى كربلا!
يا شهيد كربلا ! گردم به گِرد طوف تو رغبت سير فضاى غم فزاى كربلا
ياد اندوه و غمت كردم ، شد از اندوه و غم از دل من تنگ تر بر من ، فضاى كربلا
ريخت خون در كربلا از مردمِ چشم قضا از ازل، اين است گويا مقتضاى كربلا
هر كه اندر كربلا از ديده خونِ دل نريخت غالبا آگه نشد از ماجراى كربلا
چرخ،خاك كربلا را ساخت از خون تو گُل كرد تدبير نياز، آن گُل ، براى كربلا
جاى آن باشد كه گر بويند، آيد بوى خون تا بناى دهر باشد از بناى كربلا
سَرورا ! با ياد لب هاى به خون آلوده ات خوردن خون است كارم،چون گياى[۱]كربلا.[۲]
روى دلم باز سوى كربلاست رغبت بيمار ، به دار الشفاست
گَرد ره باديه كربلا مُخبر مظلومىِ آل عباست
زين سبب از ديده اهل نظر اشك، فشاننده تر از توتياست
ذكر لب تشنه شاه شهيد شهد شفاى دلِ بيمار ماست .[۳]
[۲]ديوان فضولى بغدادى : ص ۲۰۴ .
[۳]ديوان فضولى بغدادى : ص ۲۴۱ .
