هر سال ، تازه خون شهيدان كربلا چون لاله مى دَمَد ز بيابان كربلا
اين تازه تَر كه مى رود از چشم ما بُرون خونى كه خورده اند يتيمان كربلا
آمد فرود و جمله به دل هاى ما نشست گَردى كه شد بلند به ميدان كربلا
اين باغبان كه بود كه ناداده آب ، چيد چندين گُل شكفته ز بستان كربلا؟
گلبُن به جاى گل ، دل خونين دهد به بار خون خورده است خاك گلستان كربلا
آه از دَمى كه بى كس و بى يار و همنشين تنها بمانْد رستم ميدان كربلا
داد آن گُلى كه بود گلِ دامن رسول دامن به دست خار ، بيابان كربلا
گشتند حلقه ، لشكرِ افزون ز مار و مور خاتم صفت به گِرد سليمان كربلا
خون خورد تيغ تيز كه تا يك نفس رسانْد آبى به حلق تشنه سلطان كربلا
آبى كه ديو و دَد ، همه چون شير مى خورند آل پيمبر از دَم شمشير مى خورند.[۱]
[۱]ديوان فيّاض لاهيجى : ص ۵۲۰ ـ ۵۲۱ .
