جز غم نبود مائده خوان كربلا جز خون نبود نعمت الوان كربلا
افلاكيان هنوز به سر ، خاك مى كنند زان گَردها كه خاست ز ميدان كربلا
پاى فرات ، آبله دار از حباب شد در جستجوى سوخته ، جانان كربلا
شد شمع وار ريشه كن از سوز تشنگى نخلى كه سر كشيد ز بستان كربلا
در قيد رشته همچو اسيران ، فِتاده است عِقد گهر به ياد يتيمان كربلا
دارد پيام از دل صد چاك مصطفى هر گُل كه سر زند ز گلستان كربلا
از غم دگر نكرد كمر ، چرخ پير ، راست زان دَم كه ديد داغ جوانان كربلا
زان دم كه ديد تشنه لبْ آن ناموَر ، بماند آب گُهَر ، گِرِه به گلوى گُهَر بماند .[۱]
[۱]دانش نامه شعر عاشورايى : ج ۲ ص ۸۳۱ .
