سايه دستى اگر ضامن احوال ماست خاك رهِ بى كسى است، كز سرِ ما برنخاست
دل به هوا بسته ايم، از هوس ما مپرس با همه بيگانه است، آن كه به ما آشناست
داغ معاشِ خوديم، غفلت فاش خوديم غيرتراشِ خوديم، آينه از ما جداست
آن سوى اين انجمن، نيست مگر وهم و ظن چشم نپوشيده اى، عالم ديگر كجاست؟
دعوى طاقت مكن، تا نكشى ننگ عجز آبله پاى شمع، در خورِ ناز عصاست
گر نه اى از اهل صدق، دامن پاكان مگير آينه و روى زشت، كافر و روز جزاست
صبح قيامت دميد، پرده امكان دريد آينه ما هنوز شبنم باغ حياست
در پى حرص و هوس، سوخت جهانى نَفَس ليك نپرسيد كس، خانه عبرت كجاست...
بس كه تلاش جنون، جام طلب زد به خون آبله پا، كنون، كاسه دست گداست
هستىِ كُلفَتْ قفس، نيست صفابخشِ كس در سرِ راه نَفَس، آينه بختْ آزماست
قافله حيرت است، موج گُهر تا محيط اى اَمَلْ آوارگان! صورت رفتن، كجاست؟
مَعبد حُسن قبول، آينه زار است و بس عرض اجابت مَبَر، بى نَفَسى ها دُعاست
كيست در اين انجمن، مَحرم عشق غيور؟ ما همه بى غيرتيم، آينه در كربلاست!
بيدل! اگر مَحرمى، رنج تگ و دو مَبَر در عرق سعى حرص، خفّت آبِ بقاست![۱]
[۱]كليات بيدل دهلوى: ج ۱ ص ۴۰۹.
