آن شاه كم سپاه ، در آن شب به لشكرش حرفى به گريه گفت كه از چرخ ، خون چكيد
كاى دوستان ! نمانده مرا عمر ، جز شبى فردا همين گروه ستمكاره پليد
از راه كينه ، تيغ بر آل نبى كِشند خواهند با ستيزه ، سرم را ز تن بُريد
گر من ، غريق لُجّه اندوه و غم شدم بارى ! شما تمام ، از اين ورطه ، پا كشيد
مقصود اين گروه ، به قتل من است و بس اكنون ، اجازت است كه از من ، جدا شويد
اينك كه شب رسيده و تاريك شد جهان زين دشتِ فتنه خيز ، به سوى وطن رويد
تابَد عَلَى الصّباح، چو از مشرقْ آفتاب تنها من و سپاهِ به خون تشنه يزيد
از شه ، چو اين ترانه شنيدند سَروران گفتند كاى ستوده تو را ايزد مجيد!
پروانه ، دل ز شمع ، نه از سوختن كَنَد بر بلبلى چه باك كه خارِ گُلش خَليد
ماييم و خاك كوى تو تا جان ز تن رود كَنديم در هواى تو از جان خود ، اميد
هستى نه سَرورى كه ز تو سر شود دريغ باشى نه دلبرى كه توان از تو دل بُريد
فرداست در مِناى تمنّاى تركِ سر بر طائفان كعبه كوى تو روز عيد
آن روسيَه كه روى خود از خونِ خود نكرد در يارى تو سرخ ، كجا گشت روسفيد؟
عشّاق خود ، چو راست نوا ديد ، شه نمود از مصدر كرامت خود ، معجزى جديد
بنمودشان ميان دو انگشتِ خويشتن چيزى كه چشم هيچ كسى مثل آن نديد
آن شب بُرَير داشت سرِ شوخى و مزاح گفتش يكى ز لشكر شاهنشه شهيد
كاين شام محنت است ، نه هنگام غفلت است! حرفى به گريه گفت كه مى بايدش شنيد :
عيش من ، امشب است كه دانم شبِ دگر اندر كنار حور ، همى خواهم آرميد.[۱]
