نيست صاحبْ همّتى در نَشأتين[۱]هم قدم ، عبّاس را بعد از حسين
بُد به عشّاق حسينى ، پيشرو پاك خاطر آى و پاك انديش ، رو
روز عاشورا ، به چشم پُر ز خون مَشك بر دوش آمد از شط ، چون بُرون
شد به سوى تشنه كامان ، ره سِپَر تيرباران بلا را شد سپر
پس فرو باريد بر وى ، تير تيز مَشك شد بر حالت او ، اشك ريز
اشك ، چندان ريخت بر وى چشم مَشك تا كه چشم مَشك ، خالى شد ز اشك
تا قيامت ، تشنه كامان ثواب مى خورند از رَشحه آن مَشك ، آب
بر زمين، آب تعلّق ، پاك ريخت وز تعيّن بر سر آن ، خاك ريخت
هستى اش را دست از مستى فشانْد جز حسين اندر ميان ، چيزى نماند.[۲]
***
...پس ز جان، بر خواهر استقبال كرد تا رُخش بوسد، الف را دال كرد
همچو جان خود، در آغوشش كشيد اين سخن، آهسته بر گوشش كشيد
كاى عنان گير من، آيا زينبى؟ يا كه آه دردمندان در شبى؟
پيش پاى شوق، زنجيرى مكن راه عشق است اين، عنان گيرى مكن
با تو هستم ـ جان خواهر ـ همسفر تو به پا اين راه كوبى، من به سر ...
هست بر من ناگوار و ناپسند از تو ـ زينب ـ گر صدا گردد بلند
هر چه باشد، تو على را دخترى ماده شيرا! كى كم از شير نرى؟!
با زبان زينبى، شاه آنچه گفت با حسينى گوش، زينب مى شنفت
با حسينى لب، هر آنچ او گفت راز شه به گوش زينبى بشنيد باز
گوش عشق، آرى، زبان خواهد ز عشق فهم عشق، آرى، بيان خواهد ز عشق
با زبان ديگر، اين آواز نيست گوش، ديگر محرم اسرار نيست
اى سخنگو! لحظه اى خاموش باش اى زبان، از پاى تا سر، گوش باش
تا ببينم از سر صدق و صواب شاه را زينب، چه مى گويد جواب
گفت زينب در جواب، آن شاه را كاى فروزان كرده مهر و ماه را
عشق را از يك مَشيمه زاده ايم لب به يك پستان غم بنهاده ايم
تربيت، بوده است بر يك دوشمان پرورش در جيب يك آغوشمان
تا كنيم اين راه را مستانه طى هر دو از يك جام خوردستيم مى
هر دو در انجام طاعت، كامليم هر يكى امر دگر را حامليم
تو شهادت جستى، اى سبط رسول ! من اسيرى را به جان كردم قبول .[۳]
[۱]كنايه از دنيا و آخرت است .
[۲]گنجينة الأسرار : ص ۱۰۱.
