از آن زمان كه خزان گشت نوبهارِ حسين چو لاله ، خلقِ جهان اند داغدارِ حسين
نيافت راه چو بر حلق خشك آن مظلوم هنوز ، آب فرات است شرمسار حسين
بنوش آب و بياد آر زير خنجر شمر ز شدّت عطش و قلب پُر شرار حسين
فغان و آه كه لب تشنه ، غوطه ور گشتند به خون خويش ، جوانان گل عذار حسين
ندانم آتش كين بود يا شرار عطش كه سوخت خيمه اطفال دل فگار حسين؟
گلوى تشنه بُريدند چون سرش از تن عجب كه آب ببستند بر مزار حسين!
ببين مودّت ياران او كه تا محشر به خاك و خون ، همه خفتند در كنار حسين
فَراشْت رايتِ مظلومى پدر تا حشر به دست همّت خود ، طفل شيرخوار حسين
به عشق دوست ، چنان داد كار خويش انجام كه عقل ها همه حيران بُود به كار حسين
مگو ـ صغير ـ ، حسينِ على بُود بى يار حسين ، يار خدا و خداست ، يار حسين.[۱]
