چو خالى شد ز ياران ، گِردِ آن سردار بى لشكر به سوى خيمه آمد با تنى خونين و چشمى تَر
نظر افكند سوى خيمه هر يك ز همراهان تهى ديد آشيان ها را از آن مرغان خونين پَر
يقين بودش كه تا لَختى دگر از آتش دشمن نخواهد ماند زين خرگاه ، جز مُشتى ز خاكستر
به عزم آخرين ديدارِ فرزندان و خواهرها فرود آمد ز مَركب ، آن سپه سالارِ بى ياور
يكايك ، كودكان را از محبّت، بوسه زد بر رُخ پياپى ، خواهران را سودْ دست مرحمت بر سر
به خواهر گفت كاى باليده سروِ گلشن عصمت مرا منزل به پايان مى رسد تا لحظه اى ديگر
مبادا لطمه بر صورت زنى ، ناخن به رُخ ، سايى غم مرگ برادر ، گر چه دشوار است بر خواهر
تو زين پس كاروان سالار و غمخوار اسيرانى مكن شيون ، مزن بر سر ، مريز از ديدگان ، گوهر
بُود خصم تو را اين فتح ، آغاز سيه روزى ولى باشد شكست ما نخستين گام پيروزى .
نمى دانم چه شورى بود از عشق تو در سرها كه دل ها مى زند پر در هوايت، چون كبوترها
اگر هر منبر از وصف تو زينت يافت، جا دارد كه از عشق تو پا بر جاى شد محراب و منبرها
بنازم همرهانت را كه افتادند چون از پا طريق عشق را مردانه پيمودند با سرها
نمى دانم چه آيينى است دنياى محبت را كه خواهرها نمى گريند بر مرگ برادرها
نظر كن خوارى خصم و نگر فرّ حسينى را كه اين، پيروزى خون است بر شمشير و خنجرها
پدرها شسته دست از جان، به اشك ديده طفلان خضاب از خون فرزندان خود كردند مادرها
فداى پرچم سرخ تو، اى سردار مظلومان ! كه مى لرزد ز بيمش تا ابد، كاخ ستمگرها
اگر خود، تشنه لب، جان بر لب آب روان دادى
جهانى را ز فيض خون پاك خويش، جان دادى .[۱]
[۱]كاروان شعر عاشورايى: ص ۶۱۳ .
