... من زخم خوردم، صبر كردم، دير كردم من با حسين از كربلا شبگير كردم
آن روز، در جام شفق، مُل[۱]كرد خورشيد بر خشكْ چوب نيزه ها، گل كرد خورشيد
فريادهاى خسته، سر بر اوج مى زد وادى به وادى، خون پاكان، موج مى زد
بى دردْ مَردم، ما ـ خدا ـ بى درد مردم! نامردْ مَردم، ما ـ خدا ـ نامرد مردم!
از پا حسين افتاد و ما بر پاى بوديم! زينب، اسيرى رفت و ما بر جاى بوديم!
از دست ما بر ريگ صحرا نَطْع[۲]كردند دست علمدار خدا را قطع كردند
نوباوگان مصطفى را سر بريدند مرغان بستان خدا را، پر بريدند
در بَرگْريز باغ زهرا، برگ كرديم! زنجيرْ خاييديم و صبر مرگ كرديم!
چون بيوگان، ننگ سلامت ماند برما تاوانِ اين خون، تا قيامت ماند برما
روزى كه در جام شفق، مُل كرد خورشيد بر خشكْ چوب نيزه ها، گل كرد خورشيد ![۳]
[۲]نَطْع: فرش چرمى؛ فرشى كه جلّادان، زير پاى محكومان به قتل، مى افكندند.
[۳]بال سرخ قنوت: ص ۳۱۶ تا ۳۱۸.
