ناگاه، باغ سبز پيمبر سوخت آيينه شجاعت حيدر سوخت
آتش گرفت فاطمه را گلزار سرو بلندِ قامت اكبر سوخت
در حجم نينواى عطش پرورد يك باغ از تبارِ صنوبر سوخت
رگبار فتنه از همه سو باريد يك دشتْ لاله هاى معطّر سوخت
از بوستان خرّم پيغمبر سر بركشيده نخل تناور سوخت
فرياد «العطش» به هوا برخاست پرواز ، روى بال كبوتر سوخت
مردى كنار علقمه در خون خفت زين درد و داغ ، جان برادر سوخت
بر روى دست هاى پدر ، طفلى لب تشنه چون شقايق پَرپَر سوخت
هر سينه اى كه بوى خدا مى داد در معرض شقاوت خنجر سوخت
خورشيد تابناك، به خاك افتاد يك آسمانْ تلألؤ اختر سوخت
هفتاد و دو ستاره نورافشان در يك فضاى تب زده، يكسر سوخت
از بس كه سوز حادثه ، وسعت داشت شعر و كلام و خامه و دفتر سوخت
در راه عشقِ خالق بى همتا آن كس كه بود از همه بهتر، سوخت.[۱]
[۱]گزيده ادبيات معاصر (مجموعه شعر ۱۸) : ص ۴۰ .
