مير داماد

از کتاب دانشنامه امام مهدی(ع):

سيّد برهان الدين محمّدباقر استرآبادى مشهور به مير داماد (۹۷۰ - ۱۰۴۱ق) و معلم ثالث، متخلّص به اشراق، فيلسوف، متكلّم و فقيه برجسته دوره صفويه است. داراى كتب متعددى است، از جمله: الرواشح السماوية و المزار و مجموعه اشعار او در ديوان ميرداماد گردآورى شده است.

شعر او در ستایش حضرت مهدی(ع):

اى عَلَمت كنيت و نام نبى‏                 خورده لبت آب زجام نبى‏

مهدى دين هادى عالم تويى‏               روشنىِ ديده آدم تويى‏

حافظ شرعى و امام امم‏                   طاعت تو فرض همى بر ذمم‏

جان تويى هردو جهانت تن است‏                    مهر و مه از نور رخت روشن است‏

آهن مرّيخ شده موم تو                     عيسى عقل آمده مأموم تو

چرخ كه اين اوج فروشى كند             بر در تو حلقه به گوشى كند

عقل كه لافش ز سروشى بود             پيش تو در نكته نيوشى بود

اى ملك ملتت از خون دين‏               خاك جهان كرد زمانه عجين‏

فتنه بر اقطار جهان تاخته است‏                       تيغ حوادث زنيام آخته است‏

بحر چه يك لحظه به خون ستم‏                      كل كنى خاك وجود و عدم‏

اى به درت مقتدى افلاكيان‏               سايه فكن بر سر اين خاكيان‏

شخص تو چون نفس و جهان چون بدن‏                       در چمنش طرح تصرّف فكن‏

ما همه مقهور و توئى قهرمان‏             خون دل و دين زجهان واستان‏

ظلم ز عدل تو سقيم المزاج‏               خود ز چه عدل تو ندارد رواج؟!

عالم دين را به جهان شگفت‏              ظلمت توفان حوادث گرفت‏

شرع تو كشتى است بيا نوح باش‏                    ما همگى تن، تو بيا روح باش‏

اسب تو بر آخر عُطلت چراست؟                    خود دو ركاب مه و مهرت كجاست؟

زينِ فلك، چونَت بر باره نيست؟                    اشهب روز، ادهم شب، بهر كيست؟

يار نشد دل، تو بيا يار شو                 گردن غم بشكن و دلدار شو

درد تو جان‏داروى دل‏هاى ماست‏                    خاك درت آب روان‏هاى ماست‏

ديده به ديدار، بيا باز كن‏                  پرده آهنگ دگر ساز كن‏

كن فكن خلوت اسرار باش‏               ما همه مستيم، تو هشيار باش‏

تا كه در افلاك بود سعد و نحس‏                     يادى و امروز بود قبل و بعد

سعد فلك باد به فرمان تو                 عيش جهان باد به دوران تو

عيش، گر آبستن كامت شود              يا چو مِىِ‏فتح، به جامت شود

باد ميسّر زتو تا صور عشق‏                كار سقنقور زكافور عشق‏

روغن اشراق از آب تو باد                در قدمت همچو ركاب تو باد.[۱]