ملّا فرخ حسين، متخلّص به «ناظم» در سال ۱۰۱۱ق در هرات به دنيا آمد. تاريخ وفات او از سال ۱۰۷۲ تا ۱۰۸۱ ق ذكر شده است .
او امام مهدی(ع) را در قالب شعر اینگونه ستوده است:
امام حاضر و غايب، محمّد مهدى كه گشته خاكِ وجودم به مِهر او تخمير[۱]
فلك به كينِ عدويش گرفته خوىِ پلنگ زند به چشمِ حسودش هِلال ناخنِ شير
خوش آن زمان كه چو «يا صاحبَ الزَّمان» گويم شبِ مرا دهد از چهره، آفتابِ مُنير
شوم چو خامه به اوصاف او زبانآور به خونِ ديده كنم اين قصيده را تحرير
كه اى بهارِ ثناى تو گلفشانِ ضمير ز قُدرت تو قوىپنجه بازوى تقدير
خداشناس گواهم بوَد در اين دعوى كه نيست ذات تو را چون خدا شبيه و نظير
قضا ز خامه حُكم تو سر نمىپيچد كسى چگونه كند سرنوشت را تدبير؟[۲]
[۱]تخمير : سرشتن ، سرشته .
[۲]ديوان ناظم هروى: ص ۴۴۹، دانشنامه شعر مهدوى: ج ۱ ص ۱۶۲.
