محمّدحسين فرزند فتحعلى خان صبا، متخلّص به عندليب، ملقب به خان و ملكالشعراء ثانى از شاعران دربار قاجار در قرن سيزدهم است . وى بعد از پدر، كليددار آستانه حضرت معصومه عليها السلام بود.
شعر او در مدح حضرت مهدی(ع):
اين ظلمتى كه روى زمين را فرو گرفت زايل نمى شود بدمد گر صد آفتاب
الّا به يُمن مقدم داراى داد و دين خورشيد آسمان و زمين، پورِ بوتراب[۱]
صاحب زمانِ عصر ، امام مُبين كه هست با هستى اش زمان و زمين جمله كامياب
آن خسروى كه خيمه قدرش چو بركشند بيضا[۲]بر او ز خطّ شعاعى كشد طناب
آن پادشاه مُلك ولايت كه از ازل شد فرقِ او به تاج شهنشاهى انتخاب
در كشورى كه رايت عدلش علَم كشد منقار كبك، ريش كند سينه عقاب
گردد ضعيف خصم قوى پنجه آن چنان كآرَد شكار چرخ كند كمترين ذباب[۳]
گور[۴]و گوزن زنگ ز نيروى عدل او خوابند در كُنام[۵]به دامن شير غاب[۶]
در منبر خيال، خطيب سخن ز ذوق دائم ز فرط شوق چنين مى كند خطاب:
كاى مَطلع جمال خدا ، وى فلك جناب برخيز پاى فتح و ظفر كن ابَر[۷]ركاب
معمور كن ز روشنىِ عدل، مُلك دين عالم ز ظلم و كفر شده تيره و خراب
گر باعث ظهور تو طغيان كافرى[۸]است اكنون رسيده كفر به سرمايه نصاب[۹].[۱۰]
[۱]بوتراب : امير مؤمنان على عليه السلام ، پورِ بوتراب : فرزند ايشان، امام زمان .
[۵]كُنام : آشيانه جانوران (چرنده ، پرنده و دام) .
[۶]غاب : بيشه ها ، نيستان ها .
[۹]سرمايه نصاب : حدّ نصاب .
[۱۰]ديوان عندليب كاشانى: ص ۱۷، دانش نامه شعر مهدوى: ج ۱ ص ۳۵۲.
