ميرزا حسينعلى، متخلّص به مشتاق، متولّد سال ۱۲۱۷ق در سمنان و متوفى در سال ۱۲۸۷ق است.
شعر او در مدح امام مهدی(ع):
بزن دست طلب در عروةُ الوُثقاى مولايى كه قَمقام[۱]معارف، رشحهاى[۲]باشد از آن دريا
نخستين فيض اعظم، حضرت قائم كز آثارش زمين از آسمانِ هفتمين گرد شرف افزا
اَتمّ مظهر حق ، حجّت بالغ كز او رونق فزا شد ساحت قدس از ازل چون شاخه طوبا
به صورت آخرين حجّت ، به معنى اوّلين بُرهان كز او قوس صعودى و نزولت جان و دل دانا
خداشوكت،خداقدرت،خدارفعت ، خداثروت خداگوش و خداروى و خداجوى و خداسيما
ملايكفوج و عمّانموج و كيواناوج و كيهانفر جهانارمان و غمدرمان و يزدانشان و حقفرما
جهانافروز ، عقلاندوز ، اعداسوز ، كيفرتوز علَمافراز و عشرتساز و خصمانداز در هيجا[۳]
بهين سرمايه شاهى ، امام مهدى و هادى كز او خواهند آزادى، شهِ خاور گه خارا
صفات كبريايى را شئوناتش بوَد مطلع تجلّاى خدايى را كراماتش بوَد مَجلا.[۴]
[۴]دانشنامه شعر مهدوى: ج ۱ ص ۳۹۰.
