1.سيّد ابن طاووس در ذيل اين حديث گفته است: «بدان كه مولاى ما ، زين العابدين عليه السلام ، از همه مردم زمانش به شب قدر ، داناتر بود و او در آن روزگار ، صاحب امر و ويژه آگاهى از آن راز بود. و شايد مقصود از اين كه در آن ماه ، هر روز صدقه مى داد ، اين بود كه ديگران كه شب قدر را نمى شناختند ، در دادن صدقات و انجام دادن كارهاى نيك در هر روز از ماه رمضان به او اقتدا كنند تا شب قدر را در يابند و آن شب را با صدقه وكار نيك درك كنند. مى گويم: شايد مقصود مولاى ما امام سجّاد عليه السلام از هر روز آشكارا درهمى صدقه دادن ، اين بوده كه خود را از دشمنان بپوشاند و بدين گونه وانمود كند شب قدر را نمى شناسد ، تا از او نخواهند كه آن شب را به آنان بشناساند؛ چرا كه ايشان ، در روزگارى بوده كه از حاكمان بنى اميّه تقيّه مى كرده است. مى گويم: شايد هم مقصود امام عليه السلام آن بوده كه دشمنانش را خوار سازد تا آنان ندانند كه از شيعيان ، چه ابراز مى شود . اين كه شب قدر ، در يكى از سه شب است: شب نوزدهم ماه يا بيست و يكم يا بيست و سوم ، مى تواند كيفرى براى دشمنان باشد به خاطر دشمنى شان».