۷۲۲.المصباح:در اين شب (شب بيست و سوم) و در شب نوزدهم و شب بيست و يكم ، دعايى را بخوان كه امام سجّاد عليه السلام در شب هاى طاق ، ايستاده و در ركوع و سجود مى خوانْد:
«خداوندا! بنده كوچكِ خوار توام. براى خود ، مالك [ هيچ] سود و زيانى نيستم و بدى را از خود نمى توانم دفع كنم. اين را بر ضدّ خودم گواهى مى دهم و در پيشگاه تو به ضعف توانم و ناچارى ام اعتراف مى كنم. پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و به آن آمرزشى كه در اين شب به من و همه مردان و زنان مؤمن ، وعده داده اى ، وفا كن و آنچه را به من داده اى ، كامل ساز ، كه من بنده بينوا و شكسته بال و ناتوان و نيازمند و خوار تو هستم!
خداوندا! در آنچه به من سپرده اى مرا به فراموشىِ يادت دچار مكن؛ و در آنچه عطايم كرده اى ، از احسانت غافلم مساز؛ و از اجابت خويش ، هر چند دير ، مأيوسم مگردان ، در خوشى و رفاه باشم يا در رنج ، در سختى باشم يا آسايش ، در تن درستى باشم يا بلا ، و يا در گرفتارى باشم يا در برخوردارى از نعمت! همانا تو شنواى دعايى».

۷۲۳.امام صادق عليه السلام:[ در شب قدر چنين] مى گويى:
«خداوندا! در آنچه حكم مى رانى و مقدّر مى كنى از آن امر حتمى ، و در آن كار حكمت آميزى كه در شب قدر فيصله مى دهى ، از آن قضايى كه برنمى گردد و عوض نمى شود ، اين را مقرّر فرما كه مرا امسال از حاجيان خانه خودت قرار دهى؛ از آنان كه حجّشان پذيرفته ، تلاششان پاداش يافته ، گناهانشان آمرزيده و خطاهايشان بخشوده است؛ و در آنچه مقدّر و حتمى مى كنى ، اين را قرار بده كه عمرم را بلند و روزى ام را گسترده گردانى!» .