سلمان هراتى، متولّد سال ۱۳۳۸ش در روستاى مرزدشت تنكابن مازندران در خانوادهاى مذهبى متولّد شد . وى جزو پانزده شاعر برگزيده بيست سال شعر جنگ است كه در سال ۱۳۷۹ش معرفى شدند. سلمان هراتى در آبان سال ۱۳۶۵ش بر اثر تصادف، جان باخت.
او در مورد حضرت مهدی(ع) چنین سروده است:
كاشكى زخم تو در جان داشتم پاى در كوه و بيابان داشتم
تا ببويم وسعت عشق تو را مركبى از نسل توفان داشتم
ديدن روى تو آسان نيست آه كاشكى من داغ هجران داشتم
آه از پاييز سرد، اى كاش من از تو باغى در بهاران داشتم
تا بيفشانم به پايت سر به سر كاشكى جان فراوان داشتم
بعد از آن مثل شقايق هاى سرخ خلوتى در باغ باران داشتم
يك غزل بس نيست هجران تو را كاش صدها شعر و ديوان داشتم.[۱]
و نيز از اوست :
ما بى تو - تا دنياست - دنيايى نداريم چون سنگ خاموشيم و غوغايى نداريم
اى سايه سار ظهر گرم بى ترحُّم جز سايه دستان تو جايى نداريم
تو آبروى خاكى و حيثيّت آب دريا تويى ، ما جز تو دريايى نداريم
وقتى عطش مى بارد از ابرِ ستَروَن جز نام آبىّ تو ، آوايى نداريم
شمشيرها را گو ببارند از سرِ بُغض از عشق ، ما جز اين تمنّايى نداريم.[۲]
[۱]يار غايب از نظر: ص ۳۷.
[۲]سيماى مهدى موعود در آئينه شعر فارسى: ص ۳۹۶ .
