خانواده و كودكان خردسال و بهترين ياران در اين سفر ، دقيقا در راستاى تحقّق اين هدف والاى الهى بوده است، زيرا :
اولاً كوفه، داراى بهترين موقعيت فرهنگى، اجتماعى، سياسى، نظامى و جغرافيايى در جهان اسلام بود و طبعا شهادت امام عليه السلام در اين منطقه، بيشترين موج را در سراسر جهان ، ايجاد مى كرد .
ثانيا كوفيان از امام عليه السلام دعوت كرده و به او وعده يارى داده بودند . دعوت گسترده آنان از امام عليه السلام به مفهوم اعلانِ همراهى و همكارى يكى از مهم ترين و بزرگ ترين پايگاه هاى سياسى و نظامى جهان اسلام بود و اين دعوت، با بيعت گسترده مردم با نماينده امام عليه السلام تأييد گرديده بود. بنا بر اين، اگر امام عليه السلام با استناد به بى وفايى آنان با پدر و برادرش، دعوت آنان را نمى پذيرفت و در جاى ديگرى كه نه دعوتى از او شده بود ، و نه موقعيّت نظامى و فرهنگىِ كوفه را داشت، كشته مى شد ، نه تنها كوفيان، بلكه جهان اسلام، او را ملامت مى كردند و نام ايشان در منابع تاريخى، به عنوان رهبرى بى سياست، ثبت مى شد . افزون بر اين، در قيامت، حجّتى در پيشگاه خداوند متعال نداشت .
ثالثا با سفر امام عليه السلام به سوى كوفه و شهادت او در راه مبارزه با ظلم و فساد و احياى ارزش هاى اسلامى ، حجّت الهى نه تنها بر كوفيان، بلكه بر جهان اسلام ، تمام مى شد .
رابعا زمينه هاى فرهنگى و سياسى كوفه، از يك سو ، و دعوت آنان از امام عليه السلام و همراهى نكردن با ايشان، از سوى ديگر ، در آينده، زمينه را براى پشيمانى آنان و تصميم به جبران گذشته و قيام هاى مردمى بر ضدّ حكومت يزيد، فراهم مى كرد .
بر اين اساس ، امام حسين عليه السلام گزينه اى بهتر از كوفه براى مخالفت با حكومت شام نداشت و سفر امام عليه السلام به عراق ، تكليف الهى ، و صد در صد منطبق با مصالح اسلام و امّت اسلامى بود .