احاديث گروه اوّل دارند، ولى تصريح به پايان اين حكم در زمان ظهور، دلالتى قوى‏تر و افزون‏تر از اطلاق بدان مى‏بخشد. امام جواد عليه السلام در توصيف امام مهدى عليه السلام مى‏فرمايند:
لا يُكَنّى‏ وَ لا يُسَمّى‏ حَتّى‏ يُظهِرَ أمرَهُ ، فَيَملَؤُها عَدلاً كَما مُلِئَت جَوراً .^۱
كنيه و نامش بازگو نمى‏شود تا آن گاه كه كارش را آشكار سازد و زمين را از عدالت پر كند، همان گونه كه از ستم پر شده است.
امام كاظم عليه السلام نيز فرموده است :
وَ لا يَحِلُّ لَهُم تَسمِيَتُهُ حَتّى‏ يُظهِرَهُ اللَّهُ‏ عزّ و جل.^۲
ونام بردن او برايشان روا نيست تا آن كه خداى‏ عزّ و جل او را آشكار سازد.
سه. نهى در حالت تقيّه : اين گروه از احاديث، ممنوعيت بردن نام امام مهدى عليه السلام را به سبب تقيّه دانسته و گفته‏اند : ذكر نام ايشان موجب پيگيرى حاكمان خواهد شد و مفسده در پى خواهد داشت.
إن دَلَلتَهُم عَلَى الاِسمِ أذاعوهُ ، وَ إن عَرَفُوا المَكانَ دَلّوا عَلَيهِ .^۳
اگر نام را برايشان بگويى، آن را پخش مى‏كنند و اگر جاى را بدانند، آن را [به ديگران ]نشان مى‏دهند.
برخى ديگر از احاديث، ذكر نام ايشان را در جمع و محفل مردمان، ممنوع دانسته‏اند، مانند:
مَن سَمّانى فى مَجمَعٍ مِنَ النّاسِ بِاسمى ، فَعَلَيهِ لَعنَةُ اللَّهِ .^۴
لعنت خدا بر كسى كه نام مرا ميان جمعى از مردم ببرد!
مراد از مردم در اين حديث، مى‏تواند اشاره به توده مردم غير شيعه باشد.