در باره اشارت‏ها و بشارت‏هاى قرآن‏ در باره حکومت جهانی حضرت مهدی(ع) - صفحه 3

پيشگويى كرده‏اند :
«وَ لَقَدْ كَتَبْنَا فِى الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِىَ الصَّلِحُونَ.۱
و در زبور، پس از ذكر نوشتيم كه زمين را بندگان صالحم به ارث مى‏برند»
.
در تفسير جمله اوّل اين آيه، سه نظريّه وجود دارد :

1. مقصود از «زبور»، كتب انبيا و مقصود از «ذكر»، لوح محفوظ است .

2. منظور از «زبور»، كتاب‏هايى است كه بعد از تورات نازل شده و مقصود از «ذكر»، تورات است .

3. مقصود از «زبور»، كتاب داوود عليه السلام است و «ذكر» كتاب موسى عليه السلام است .۲

در هر صورت، آيه دلالت دارد كه خداوند متعال، پيش از پيامبر خاتم صلى اللّه عليه وآله ساير پيام‏آوران را نيز در جريان حاكميت انسان‏هاى شايسته در جهان در آينده تاريخ قرار داده است .

ج - آيه امامت و وراثت مستضعفان‏

قرآن ، تصريح مى‏نمايد كه خداوند، اراده نموده كه امامت و رهبرى جامعه بشر را به مستضعفان واگذار كند و آنان را وارثان حاكميت زمين نمايد :
«وَ نُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُواْ فِى الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَ رِثِينَ.۳
و ما مى‏خواهيم كه بر مستضعفان زمين ، منّت نهيم و آنان را امام و وارث [زمين ]قرار دهيم»
.
اين آيه در ضمن آيات مرتبط با داستان موسى عليه السلام و بنى اسرائيل و مبارزه آنان با فرعونيان آمده، ليكن به روشنى بر اين معنا دلالت دارد كه اراده تخلّف‏ناپذير الهى بر

1.انبيا : آيه ۱۰۵ .

2.ر.ك : مجمع البيان: ذيل آيه .

3.قصص : آيه ۵ .

صفحه از 14