در اشعار اين دوره ، علاوه بر رثا و ذكر مصائب ـ كه عنصر مشترك همه ادوار تاريخى بوده است ـ ، ويژگى هايى كه با اوضاع و احوال فرهنگى ـ اجتماعى جهان اين روزگار نيز بى ارتباط نيست، مشاهده مى گردد . از ويژگى هاى شعر اين دوره ، به اين موارد مى توان اشاره كرد :

1 . بهره گيرى هاى سياسى ـ اجتماعى از قيام امام حسين عليه السلام

در دوران معاصر ، جهان اسلام، با جنبش هاى اجتماعى و آزادى خواهانه اى همراه بوده است . برخى از شاعران عرب در حمايت از اين آرمان ها، به حادثه عاشورا و قيام امام حسين عليه السلام توجّه كرده اند، چنان كه توجّه به حوادث فلسطين و جنوب لبنان و مرتبط ساختن آن با حادثه عاشورا ، مشهود است.
نَزار قَبّانى ، حوادث جنوب لبنان را به حادثه عاشورا گِره مى زند و مى سرايد :

من، تو را جنوب مى نامم؛اى كه عباى حسين بر دوش دارى
و خورشيد كربلايى!^۱
و حسين سليم ، شاعر لبنانى ، شهرها و آبادى هاى جنوب لبنان را فرزندان امام حسين عليه السلام مى داند:
[و جنوب لبنان،] فرزند حسين و سرزمين جوانمردى استو تو چون خورشيد آرامى هستى كه بر شنزارها تابيده اى... .^۲