2 . عموميت يافتن شعر عاشورايى در ميان اهل سنّت

در اين دوره ، شاعرانى از اهل سنّت ، همكيشان خود را در مصيبت عاشورا ، شريك مى دانند. قاضى سيّد هبة اللّه بن جعفر سناء المُلك ، معروف به ابن سناء المُلك (550 ـ 608ق) ، چنين سروده است :

در روز عاشورا آن را به نظم كشيدماز سر اندوه و غم؛
روزى كه سرخوردگى [و اندوهِ] كشندگانِ اوهمانند سرخوردگى و اندوه من است؛
روزى كه در آن و به خاطر اوهر شيعه و سنّى، غمگين است.^۱
و ابن ابى الحديد معتزلى (586 ـ 655ق) ، سروده است :

براى كشته شدن خاندان محمّد در كربلا، گريستمتا جايى كه يكايك اعضايم اشك ريخت.
به خدا سوگند، حسين و بدن او راكه در زير نيزه ها برهنه افتاده بود، از ياد نمى برم.^۲

3. اميد به ثواب و پاداش اُخروى در سرودن شعر عاشورايى

انگيزه ثواب بردن و كسب پاداش اُخروى براى سرودن شعر عاشورايى ، در