بى شمار زيارت ، برخوردار مى گردد . ^۱

3 . حضور قلب و تسليم

حقيقت زيارت ، جز با داشتن حضور قلب در محضر امام ، تحقّق نمى يابد . همچنين با پديد آمدن اين احساس در زائر ، ادبِ ديگرى كه خشوع (يعنى اطاعت و تسليم) است ، براى وى حاصل مى گردد . ^۲

4 . اشتياق

يكى از آداب زيارات امام عليه السلام ، شوق است . اين ادب ، ريشه در محبّت و معرفت زائر دارد . هر چه معرفت انسان نسبت به سيّد الشهدا عليه السلام بيشتر شود، محبّت به او افزون تر مى گردد و اشتياق بيشترى به زيارت او پيدا مى كند و بدين سان ، بر پايه رواياتى كه در اين بخش آمده، كسانى كه با اشتياق بيشترى به زيارت امام حسين عليه السلام بروند ، در صف اصحاب او قرار مى گيرند و در قيامت ، زير پرچم ايشان خواهند بود و در بهشت نيز با او همنشين هستند . ^۳

5 . حزن

در شمارى از روايات ، تأكيد شده كه زائر امام حسين عليه السلام ، بايد با قلبى اندوهناك و چهره اى ژوليده و غبارآلود ـ كه نشانه افراد مصيبت زده است ـ ، او را زيارت كند ^۴ . اين ادب ، در حقيقت ، حاصل معرفت و محبّت است . كسى كه امام را مى شناسد و نسبت به او احساس محبّت مى كند ، طبعا هنگامى كه به ديدار او مى رود و صحنه شهادت او را در نظر مجسّم مى كند ، در هاله اى از غم ، فرو مى رود و آثار اندوه بر