مى شود كه معيار توصيه و تشويق آنان به زيارت ، ميزان تأثير و نقش آن در سازندگى فردى و اجتماعى است و بدين سان ، هر چه زيارت براى ساختن جامعه توحيدى سودمندتر باشد ، انجام دادن آن ، بيشتر مورد تأكيد است و بر اين اساس ، زيارتِ: خويشاوندان ، اهل ايمان ، دانشمندان ، اولياى الهى و بويژه خاندان خاتم انبيا صلى الله عليه و آله ، در زمان حياتشان و پس از آن ، توصيه شده است .

زيارت اَحيا (زندگان)

زيارت اهل ايمان ، به قدرى در سازندگى فردى و اجتماعى انسان ، مؤثّر است كه در برخى از روايات ، هم سنگ زيارت خداوند متعال و يا زيارت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله شمرده شده است . در حديث نبوى آمده :
مَن زارَ أخاهُ المُؤمِنَ إلى مَنزِلِهِ لا لِحاجَةٍ مِنهُ إلَيهِ ، كُتِبَ مِن زُوّارِ اللّهِ ، وَ كانَ حَقيقا عَلَى اللّهِ أن يُكرِمَ زائِرَهُ .^۱
هر كس از برادر مؤمنش در خانه او ، بدون نياز بردن به نزد وى ، ديدار كند ، از زائران خدا شمرده مى شود و بر خداوند است كه زائرش را احترام كند .
و در حديثى ديگر از ايشان روايت شده كه فرمود :
مَن زارَ أخاهُ في بَيتِهِ قالَ اللّهُت لَهُ : أنتَ ضَيفى وَ زائِرى، عَلَىَّ قِراكَ ، وَ قَد أوجَبتُ لَكَ الجَنَّةَ بِحُبِّكَ إيّاهُ .^۲
هر كس براى ديدن برادر [مؤمن] خود به خانه او برود، خداوندت به او مى گويد : «تو ميهمان و زائر منى . پذيرايىِ تو ، به عهده من است و من به خاطر اين كه او را دوست دارى، بهشت را بر تو واجب كردم» .
و در روايت ديگرى از پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است :