۰.همان گونه كه خورشيد و شب ، جمع نمى شوند ، خدا دوستى و دنيا دوستى نيز بايد يكديگر جمع نمى شوند.

در اين باب، تفاوتى ميان كاميابى هاى حلال و حرام نيست. كاميابى هاى حلال هم اگر هدف باشد ، تاريكى مى آورد و مانع محبّت حقيقىِ نورِ مطلق است . لذا پيامبر اكرم به ابوذر فرمود :

۰.لِيَكُن لَكَ فِي كُلِّ شَيءٍ نِيَّةٌ صالِحَةٌ حَتَّى الأَكلَ وَالنَّومَ . ^۱

۰.در هر چيز بايد نيتى شايسته داشته باشى ؛ حتّى در خورد و خواب .

البته ترديدى نيست كه ظلمت كاميابى هاى حرام، بيشتر و بازدارندگى اش افزون تر است.
اجتناب از مطلق دنيادوستى ، بالاترينِ مراتب تقواست كه اگر انسان بدان دست يابد ، به كيمياى محبّت و بالاترين درجات كمالات معنوى دست يافته است . امام باقر عليه السلام درباره اين گروه از متّقين و كسانى كه به اين مرتبه رسيده اند مى فرمايد :

۰.قَطَعوا مَحَبَّتَهُم بِمَحَبَّةِ رَبِّهِم.. . ونَظَروا إلَى اللّهِ . . . ^۲

۰.محبّت خويش را [به دنيا] به خاطر دوستىِ خدا بُريدند و چشم به خدا دوختند ...

درمان دنيادوستى

دنيادوستى ، ريشه در بيمارى هاى دل دارد . قلب سليم ، از محبّت