۰.ياد خدا ، داروى دردهاى جانها است .

۰.يا مَنِ اسمُهُ دَواءٌ و ذِكرُهُ شِفاءٌ . ^۱

۰.اى آن كه نامش دوا و يادش شفا است.

دسته دوم ، متونى كه بيان كننده نقش ياد خدا در آرامش دل و شرح صدر ، و نورانيت قلب و فكر ، و ايجاد حيات و حواسّ باطنى ، و رشد و تكامل معنوى است ؛ مانند گفتار خداوند متعال :
أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَـلـءِنُّ الْقُلُوبُ .^۲آگاه باش؛ به ياد خدا دلها استوار مى گردد .

۰.و آنچه از امير مؤمنان نقل شده است :الذِّكرُ ، يَشرَحُ الصَّدرَ . ^۳

۰.ياد خدا دل را گشايش مى دهد .

۰.دَوامُ الذِّكرِ، يُنيرُ القَلبَ وَالفِكرَ . ^۴

۰.ياد مداوم خدا دل و خرد را درخشان مى كند .

۰.مَن ذَكَرَ اللّهَ ، أحيا قَلبَهُ و نَوَّرَ عَقلَهُ و لُبَّهُ . ^۵

۰.آن كه ياد خدا كند دلش را زنده بدارد و عقلش را درخشان كند .

۰.إنَّ اللّهَ سُبحانَهُ جَعَلَ الذِّكرَ جِلاءً لِلقُلوبِ ، تَسمَعُ بِهِ بَعدَ الوَقرَةِ ،