انسان به كيمياى محبّتِ خدا دست نيافته ، به فلسفه خلقت خود ، دست نخواهد يافت . ^۱
امام سجاد عليه السلام در دعاى «مكارم الأخلاق» از صحيفه سجاديه ، به كيمياگرى محبّت اشاره كرده است ، آنجا كه مى فرمايد :

۰.وَانهَج لي إلى مَحَبَّتِكَ سَبِيلاً سَهلَةً أكمِل لي بِها خَيرَ الدُّنيا وَالآخِرَةِ .

۰.به سوى محبّتت ، راهى آسان برايم بگشا كه بدان ، خير دنيا و آخرت را برايم كامل كنى ^۲ .

بر اين اساس ، هر چه محبّت انسان نسبت به آفريدگار جهان ، بيشتر و قوى تر باشد ، توفيق بيشترى براى رسيدن به راز آفرينش خود و كسب كمالات انسانى دارد . لذا در زيارت پيشوايان دين ، اهل بيت رسول خدا كه در اوج قلّه انسانيت و امامت قرار دارند ، با صفت «التّامّينَ في مَحَبَّةِ اللّهِ (كاملان در دوستى خدا)» ^۳ مورد خطاب قرار مى گيرند .
فصل اوّل از بخش دوم اين كتاب ، درباره آيات و احاديثى است كه با بيانهاى گوناگون ، اهل ايمان را به تحصيل كيمياى محبّت خدا دعوت مى كنند .