از نظر اسلام ، طبابت افراد غير متخصّص ، ممنوع است و نظام اسلامى موظّف است از كار كردن آنان جلوگيرى كند و در صورت سرپيچى ، آنان را مانند روحانى نمايان فاسق ، زندانى كند. امام على عليه السلام ، در اين باره مى فرمايد :
يَجِبُ عَلَى الإِمامِ أن يَحبِسَ الفُسّاقَ مِنَ العُلَماءِ وَالجُهّالَ مِنَ الأَطِبّاءِ .^۱
بر امام ، لازم است عالمان تبهكار و پزشكان ناآگاه را به زندان در افكند .
مقدّم داشتن ضرورت زندانى كردن علماى فاسق بر پزشكان جاهل در اين حديث نيز ، از آن جهت است كه خطر طبيب نمايان روحانى براى جامعه اسلامى، بيش از طبيب نمايان جسمانى است.
بارى ، پزشك غير متخصّص ، در صورتى كه اقدام به طبابت كرد و موجب زيان بيمار گرديد ، علاوه بر اين كه مرتكب گناه شده ، بر اساس قانون «ضِمان» ، ضامن است ، چنان كه از پيامبر اسلام روايت شده است كه :
مَن تَطَبَّبَ ولَم يُعلَم مِنهُ طِبٌّ قَبلَ ذلِكَ ، فَهُوَ ضامِنٌ .^۲
هر كس بدون سابقه [وتخصّص لازم] به كار طبابت دست يازد ، ضامن است .
همچنين ، طبيب متخصّص ، اگر در انجام دادن وظيفه خود ، كوتاهى كند و اين كوتاهى به فساد بينجامد ، ضامن خواهد بود . ^۳