شيخ على يزدى حائرى بارجينى (م ۱۳۳۳ ق) در روستاى بارجين ميبد از توابع يزد به دنيا آمد. تحصيلات خود را از كودكى نزد پدر در زادگاه خود و سپس در شهر ميبد آغاز كرد و در ادامه براى تكميل تحصيلات علوم دينى ره سپار حوزه هاى علميّه كربلا و نجف شد. وى در كربلا علاوه بر تحصيل و پژوهش، به تدريس نيز پرداخت. إلزام الناصب فى إثبات الحجّة الغائب - عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف - از اوست. وى در ۶۵ سالگى در گذشت و در صحن حضرت عبّاس عليه السلام دفن شد (ر . ك : إلزام الناصب: مقدّمه، الذريعة: ج ۱ ص ۴۸۹ش ۲۴۲۱و ص ۲۸۹ ش ۱۱۶۹) .
شيخ على يزدى حائرى مى گويد: از جمله كسانى كه توفيق تشرّف داشتند، اين نگارنده است كه در سفرم از اقامتگاهم كربلا به سوى نجف در سال ۱۳۰۵ق اتّفاق افتاد. در بهار اين سال، جمع كثيرى، از كربلا به قصد زيارت خارج شدند. عمويمان، مرد باتقواى صالح، حاج عبد الحسين نيز با ما بود. ما آمديم تا به نزديكى سدّ بيرون شهر، نزديك به مركز سليمانيّه رسيديم كه ناگهان هوا دگرگون شد و ابرهايى سياه و پرباران ظاهر شد و تگرگ هايى به اندازه گردو و نارنج كوچك بر سرمان مى خورد تا آن جا كه چارپايان هلاك شدند و ما نيز يقين كرديم كه مى ميريم و برخى نيز از اصابت آن تگرگ ها مردند و هوا نيز به شدّت سرد شد و دست و پاهايمان مانند چوب خشكيده شد و ديگر نتوانستيم به حركت ادامه دهيم. به عمويم حاج عبد الحسين گفتم كه به مركز سليمانيّه برود و كمك بياورد؛ امّا او حتّى با بذل مبالغ زياد، نتوانست كمك بياورد و يا حتّى خود باز گردد.
مرگ، بال هاى خودش را بر ما گشوده بود كه به امام زمان عليه السلام، امام زنده دوازدهم، توسّل جستم كه در همان حال رگبار و تگرگ، سيّدى را روى قايقى ديدم كه گمان مى كردم از اهالى كربلاست. او مى فرمود: «اين، حاج شيخ على خودمان است». سپس به ما خوشامد گفت و به ما فرمان داد كه خانواده را به سوى [قايق ] او منتقل كنيم و به سلامت رهيديم و به سليمانيّه رسيديم .
من پس از مدّت ها و فريادرسى و كمك، آن لحظه را به ياد آوردم و متوجّه شدم كه او كه بوده است.[۱]
[۱]إلزام الناصب فى إثبات الحجّة الغائب عليه السلام: ج ۲ ص ۷۴ ح ۳۹.
