امام علی علیه السلام ، از همسرش اُمّ البنین ، چهار فرزند به نام های : عبّاس ، عبد اللّه ، عثمان و جعفر داشت که همه آنها در کربلا ، شهید شدند .
کنیه عبد اللّه ، ابو محمّدِ اکبر و لقبش عبد اللّهِ اصغر بود . سنّ او هنگام شهادت ، ۲۵ سال گزارش شده است .
عبّاس علیه السلام ، مایل بود که تا زنده است ، جانبازی برادرانش را در راه امام علیه السلام و برادرِ بزرگ تر خود ببیند و اجر شکیبایان را ببرد . لذا خطاب به برادرش عبد اللّه گفت :
در پیشِ رویم بجنگ [و شهید شو] ، تا [ کشته شدن ] تو را ببینم و [ در راه خدا ]به شمار آورم ، که تو فرزندی نداری .
آن گاه ، عبد اللّه به میدان آمد و در حالی که این اشعار را زمزمه می کرد ، به صف دشمن ، حمله کرد تا شهید شد :
من ، پسرِ دارای دلیری و شایستگی هایم آن علی نیکوی صاحب تلاش
آن شمشیر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله ، دارنده عبرت ها [ و پندها ] هر گاه که حوادث هولناک رُخ می نمودند .
نام وی در «زیارت رجبیه» آمده است . در «زیارت ناحیه مقدّسه» نیز می خوانیم :
سلام بر عبد اللّه ، فرزند امیر مؤمنان ؛ خوبْ آزموده شده در بلا ، ندا دهنده به ولایت در عرصه کربلا و ضربه خورده از جلو و پشت ! خداوند ، قاتلش هانی بن ثُبَیت حَضرَمی را لعنت کند
