ايشان، رنگ و روى داستانى پيدا كرده است و شايد وجود برخى مطالب ديرباور كتاب ، از همين ويژگى، سرچشمه گيرد ؛ مطالبى كه محدّث نورى ، برخى از آنها را ضعيف خوانده ؛ ولى موهوم ندانسته است . ^۱
در هر صورت ، ابن شهرآشوب ، گزارش هاى خود را گاه به شيوه محدّثان و با اشاره به برخى راويان حديث مى آورد و گاه به سبْك منابع تاريخى خود ، همانند : الفتوح ابن اعثم و أنساب الأشراف بلاذرى، گزارش ها را تلخيص ، نقل به معنا و يا در هم كرده و حاصل آنها را نقل مى كند . و از اين رو ، يافتن منبع كاملى براى همه منقولات مناقب آل أبى طالب ، دشوار است .

26. المَزار الكبير

ابو عبد اللّه محمّد بن جعفر مشهدى (م 610 ق) ، از عالمان و محدّثان و از مشايخ اجازه در قرن ششم هجرى است . شهيد اوّل (م 786 ق) به كتاب هاى او طريق داشته و شيخ حرّ عاملى (م 1107 ق) او را ستوده و وى را فاضل ، محدّث و صدوق ناميده است . ^۲ سيّد ابن طاووس نيز در كتب ادعيه و زيارات خود ، از او بهره گرفته و بر او اعتماد كرده است .
مشهدى نزد شيخ محمّد بن ابى القاسم طبرى ، ابن شهرآشوب ، ابو المكارم ابن زهره حلبى ، شيخ نجم الدين دوريستى ، شادان بن جبرئيل قمى ، ورّام بن ابى فراس و ديگران ، علم آموزى كرد و شاگردان بزرگى مانند : فخّار بن مَعد موسوى ، نجم الدين محمّد بن جعفر بن نُماى حلّى و هبة اللّه بن سلمان ، تربيت نمود . كتاب المزار الكبير او به درخواست همين شاگرد (ابن سلمان) ، سامان يافته است .
مشهدى در كتاب مشهور المزار الكبير ، زيارات پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام را به ترتيب، ذكر كرده و در ميان آنها ، فضايل برخى مساجد و اعمال برخى ماه ها را آورده است . مشهدى به دليل نزديكى اش به عالمان پنج قرن نخست هجرى و دسترس به