دوره تاريخ جهان را از آدم عليه السلام تا سال 259 قمرى نگاشت . او در تدوين اين تاريخ ، به ثبت رويدادهاى سياسى بيشتر توجّه كرده ؛ امّا با وجود شيعه بودن ، احتمالاً به خاطر تنگناها و خفقانِ حاكم بر آن عصر، به تاريخ كربلا كمتر پرداخته و تنها به بيعت خواستن يزيد از امام حسين عليه السلام ، ورود امام عليه السلام به كربلا ، شهادت امام حسين عليه السلام و اصحابش و نيز پيش بينى شهادت امام حسين عليه السلام اشاره كرده است .
يعقوبى نيز مانند همكاران مورّخ خود ، وقايع را بدون ذكر سلسله سند ، گزارش كرده است . از اين رو، براى اطمينان از درستى داده هاى آن ، بايد آنها را با اطّلاعات ديگر (مانند مقتل ابو مخنف كه شباهت فراوانى به آن دارد) ، قرين ساخت . تاريخ اليعقوبى ، مورد توجّه عالمان بوده و چاپ هاى فراوانى دارد .

7. تاريخ الاُمم و الملوك (تاريخ الطبرى)

ابو جعفر محمّد بن جرير طبرى (م 310 ق) ، از مورّخان ، مفسّران و محدّثان برجسته اهل سنّت است كه پرحجم ترين كتاب تاريخ را تا روزگار خود ، نگاشته است . اين كتاب، با گزارش تاريخ پيامبران و نيز ايرانِ پيش از اسلام ، آغاز مى شود و پس از ذكر حوادث تا هجرت پيامبر صلى الله عليه و آله ، به نقل رويدادهاى مهمّ سه قرن نخست اسلام ، به ترتيب تاريخ هجرى مى پردازد .
اين كتاب ، چنان كه از نامش پيداست ، يك منبع تاريخ سياسى است و اگر چه گزارش هاى آن از اعتبار يكسانى برخوردار نيستند و بويژه در گزارش هاى برخى راويان (مانند سيف بن عَميره) كه طبرى به نقد آنها نپرداخته، با مشكلْ رو به رو هستيم ، امّا بسيارى از آنها با تكيه بر اسنادِ در دسترس مؤلّف و به سان كتاب هاى حديثى ، با زنجيره سند ، نقل شده و در نتيجه قابل نقد و بررسى اند .
تاريخ طبرى ، بويژه در بخش مربوط به سال هاى 60 و 61 ق ، يكى از منابع ارزشمند تاريخ كربلاست ، خصوصا كه طريق اصلى و تقريبا كامل ما در دسترس به