تاريخ، آگاه بود و رجال شناسان ، او را رجال شناسى ثقه و شاعرى بليغ خوانده اند . ^۱
او شاگرد بزرگانى مانند : امين الإسلام طَبْرِسى (مؤلّف مجمع البيان) ، فتّال نيشابورى (مؤلّف روضة الواعظين) و عبد الجليل رازى (مؤلّف نقض) بوده است . ابن شهرآشوب، نزد برخى مشايخ اهل سنّت نيز احاديث و دانش هايى را فرا گرفته است كه احمد غزالى ، زَمَخشَرى، خطيب خوارزمى و عبد اللطيف بن ابى سعيد بغدادى ، از آن جمله اند .
ابن شهرآشوب در عمر صد ساله خود، توانست به همه كتب اصلى حديث ، تفسير و تاريخ شيعه و اهل سنّت، طريق هايى متّصل بيابد و براى دفاع از كيان شيعه و اثبات فضايل اهل بيت عليهم السلام ، احاديث و منقولات تاريخى فراوانى را گرد آورد . ^۲
او شاگردان بزرگى مانند : ابن ادريس حِلّى ، ابن زُهره و ابن بِطْريق داشته است و از تأليفات متعدّد وى ، تنها متشابه القرآن ، معالم العلماء و المناقب، بر جاى مانده اند .
به دليل انكار برخى كژروان نسبت به فضايل امير مؤمنان عليه السلام ، ابن شهرآشوب ، مناقب ايشان و همسر و فرزندان ايشان را با تكيه اصلى بر كتب اهل سنّت، گرد آورد و در آغاز كتاب خود نيز بخشى از مناقب پيامبر صلى الله عليه و آله را گزارش كرد .
وى در اين كتاب ، زندگى نامه و مناقب امام حسين عليه السلام را نيز با تفصيلى متناسب با حجم كتاب خود، آورده و تعدادى از سخنان گهربار امام عليه السلام را هم نقل كرده است . هر چند ابن شهرآشوب به مكارم اخلاقى امام عليه السلام نيز اشاره كرده ، امّا كتاب او ، نگاه مناقبى دارد و حتّى گاه با عنايت به كرامت هاى زندگى امام حسين عليه السلام و وقايعِ پس از شهادت