فخّار بن مَعد موسوى ، شاگردى كرد و به بزرگانى مانند : علّامه حسن بن يوسف حلّى ، حسن بن داوود حلّى (مؤلّف كتاب مشهور الرجال) ، برادرزاده اش عبد الكريم ابن احمد حلّى (مؤلّف فرحة الغَرىّ) و على بن عيسى اِربِلى (مؤلّف كشف الغُمّة) درس آموخت .
سيّد ابن طاووس، براى كمك به زائران ، مصباح الزائر و جناح المسافر را نوشت تا در اماكن زيارتى ، آن را به همراه داشته باشند و بخوانند و چون استقبال مردم را ديد ، كتابى هم در باره امام حسين عليه السلام و مقتل ايشان ، ويژه زائران امام حسين عليه السلام نوشت و داشته ها و آگاهى هاى تاريخى خود را نيز در اين زمينه به آن افزود .
ابن طاووس، مورّخ نيست ؛ امّا در الملهوف، به شيوه مورّخان و حتّى گاه داستان سرايان ، چكيده و نتيجه اخبار را مى آورد و از ذكر سند ، خوددارى مى كند و تنها در موارد معدودى ، ^۱ منبع اصلى خود را گوشزد مى كند .
هر چند منبع اصلى گزارش هاى ابن طاووس مشخّص نيست ، امّا مقايسه مطالب و نيز دسته بندى سه قسمتىِ او : امور پيش از جنگ ، شرح وقايع نبرد عاشورا و حوادث پس از شهادت ، اين حدس را تقويت مى كند كه او مطالب خويش را از مثير الأحزان ابن نما گرفته باشد ، هر چند احتمال عكس اين مطلب نيز مى رود ، بويژه اگر مثير الأحزان را نوشته نوه ابن نما بدانيم .
ابن طاووس به دليل دسترس داشتن به كتاب هايى مانند : الرسائل كلينى ، الإرشاد شيخ مفيد و دلائل الإمامة ى طبرى ، ^۲ توانسته مطالب كتاب خود را غنى سازد و از طريق كتاب هايى چون مقتل الحسين خوارزمى ، با منابع قديم ترى مانند الفتوح ابن اعثم ، ارتباط برقرار كرده ، گزارش هاى آنها را با اندكى تغيير و تلخيص